“Hoe kun je weten of iets dat vandaag onbeduidend was, op een later moment van onschatbare waarde blijkt te zijn? Een kopje thee drinken met iemand wil je later ineens niet gemist hebben, of de dingen die we nu achteloos laten vallen worden over 1000 jaar bestudeerd met de grootste aandacht…  De dubbelheid van het leven: alles is onbeduidend én allesomvattend. Alles blijft altijd hetzelfde én verandert steeds.”  – uit ‘Onze Straat’

Zaterdagavond was ik naar een theater, ‘Onze Straat’, dat over deze thema’s ging. Een ingetogen stuk aan de ene kant, er was geen groot decor of meeslepende kostuums zoals bij Soldaat van Oranje. Maar het verhaal, de verteller en acteurs maakte het als helemaal niet ingetogen: een filosofische thematiek kwam voorbij in het onbeduidende alledaagse waarin we allemaal zitten en vaak niet stil staan bij de vele betekenisvolle momenten daarin: ontbijten samen, koffie drinken, naar elkaar luisteren met aandacht.

Het brengt me op de tegenstrijdigheid in mijn leven nu. Eind 2018 ging ik vol goede moed een nieuw jaar in: 2019, niks leek me te gek! Al heel snel stond daarna mijn wereld op z’n kop… bij mijn moeder werd het volgende geconstateerd: ‘alvleesklierkanker – met uitzaaiingen, geen genezing mogelijk’. En dan is ineens alles wat ‘onbeduidend’ of ‘normaal’ was (kopjes thee drinken samen, belletjes en gesprekken met haar over onze dag, over haar werk, mijn werk, over vriendschappen, relaties) niet meer normaal. Alles krijgt ineens een laag erover heen en gesprekken die ik sinds dat moment met haar voer zijn van onschatbare waarde. Dat waren ze natuurlijk al, alleen het besef van eindigheid is ineens als een bom in ons leven gekomen. Het heeft me doen relativeren: wat was mijn leven tot 2019 fantastisch eigenlijk! Waar heb ik me in alle jaren daarvoor soms druk om gemaakt? Volgens mijn wijze moeder komt er wel weer een periode waarin ik me druk ga maken over ‘niet belangrijke dingen’ – ik kan het me nog niet voorstellen.

Zoektocht
Nu zijn we wat maanden verder (en 7 chemo’s die mijn moeder kwali-tijd geven) en probeer ik heel hard balans te zoeken in ‘gewone’ dingen doen versus verdriet en momenten van onschatbare waarde. Een zoektocht, een moeilijke en een andere dan die ik tot nu toe in het leven had. Wat voor zin heeft eigenlijk alles als dingen van het ene op andere moment zo kunnen veranderen? Als je je echt beseft dat er eigenlijk maar heel weinig dingen zijn waar je invloed op hebt…

… Altijd in beweging 
Hoe vaak race jij niet van dag naar dag, van afspraak naar afspraak, van weekend naar weekend, of van etentje hier naar feestje daar. Natuurlijk met wat rust momenten tussendoor als buiten zijn, sporten, avondje bankhangen… Maar over het algemeen is iedereen nog steeds druk druk druk. Veel mensen die ik ken (inclusief mijzelf) willen alles uit het leven halen wat erin zit, zijn zoekende naar perfectie in zichzelf, vriendschap, een partner, werk, zingeving, altijd onderweg naar nieuwe dingen, betere prestaties, reizen en avonturen. Maar nu mijn wereld op zijn kop staat voelen veel van deze dingen als energie-vreters.

Het doet me beseffen dat ik misschien niet altijd zelf in beweging kan zijn als in beweging naar groei/ naar voren. Dat wanneer de wereld / het leven een kant op beweegt, waar je eigenlijk nooit invloed op hebt, dit je soms soort van ‘dwingt’ om andere kanten op te bewegen dan je bedacht had. Altijd in beweging zijn, dat is één constante factor die blijft. We bewegen ons constant van mens naar mens, van afspraak naar afspraak, hechten ons aan dingen en mensen, en dan gebeurt er weer iets waardoor dat minder wordt en ervaren we verlies. Voor even staat de wereld stil, maar het leven gaat door.

Bizar toch.

Ik blijf nog even zoeken naar een balans hierin.

Ik hoop je met deze blog vooral te inspireren om niet te vergeten te genieten van de ‘onbeduidende’ alledaagse dingen met de mensen die je lief hebt!