Als ik mijn jaar in één woord zou moeten samenvatten zou het zijn ‘onverwacht’. Het jaar ging niet zoals ik verwacht, gehoopt, geplanned had… en dat is okay!

We staan aan de vooravond van een nieuw decenium: 2020. December blijft een maand van reflectie voor mij, het dwingt me stil te staan en terug te kijken naar afgelopen jaar. Ik doe dit al sinds 2014, er zijn niet veel tradities waar ik veel waarde aan hecht maar hieraan toch wel. Grappige constatering: er is aan de ene kant veel veranderd sinds dat jaar, en aan de andere kant had ik het toen ook al over ‘bergen en dalen’… en denk ik dus dat het ‘first world mensen’ eigen is om te reflecteren en in stapjes (die soms wat kleiner zijn dan ik hoop) steeds meer die persoon te zijn die je eigenlijk al bent!

Ik deel graag mijn lessen van dit jaar om je te inspireren als het gaat over tijd, de illusie van controle, sterker zijn dan je denkt, zelfcompassie en dankbaarheid.

Houvast en tijd

Het jaar begon vol goede moed (quote van mezelf: “2019, niets is me te gek”), maar die moed zakte me al heel snel in de schoenen toen mijn moeder ernstig ziek bleek te zijn. ‘Het betekenisvolle onbeduidende alledaagse’ kwam als een bom in mijn leven.

Hoe kun je weten of iets dat vandaag onbeduidend was, op een later moment van onschatbare waarde blijkt te zijn? Een kopje thee drinken met iemand wil je later ineens niet gemist hebben, of de dingen die we nu achteloos laten vallen worden over 1000 jaar bestudeerd met de grootste aandacht… uit ‘Onze Straat’. 

Tijd bleek dit jaar voor mij echt een heel andere dimensie te krijgen. Door ‘drukte’ gaan we er met z’n allen maar al te graag en snel aan voorbij, we hebben genoeg punten in onze levens die ons daar zogenaamd houvast aan bieden. Of dat nu je studie of werk is, relatie, kinderen, reizen, (extreem) sporten, Netflix, daten, feestjes etc, allemaal houvasten waarmee je door kan gaan… Het houvast van de chemo’s in het eerste half jaar van mijn moeder bijvoorbeeld hielde me bezig en staande. Houvast bleek belangrijker dan ik dacht voor me. Want ‘pas’ nadat mijn moeders chemo’s over waren kwam voor mij een mentale klap en die bracht me tot stilstand en stilte:

“We zijn bang voor verveling, maar vooral van de stilte die ze met zich meebrengt. Die confronteert ons met de tijd, op een andere manier dan de drukte dat doet. Waar de drukte ons de illusie oplevert dat we de tijd voorbij kunnen lopen als we maar snel genoeg zijn, haakt de stilte ons vast aan het eindige moment.” – Dirk de Wachter

Houvast en richting waren weg en in de maakbare wereld waarin we leven zijn die eigenlijk sowieso moeilijk te vinden: mogelijkheden zijn eindeloos. Dus als alles mogelijk is, wat ga je dan doen? In mijn geval leidde het tot veel twijfels en onzekerheid over van alles en één van de dingen die ik leerde was naast de illusie van tijd, dat je geen controle uit kan oefenen op zaken:

Geen controle

Alles is altijd in beweging en er zijn hoogte en dieptepunten in alle levens. Wat 2019 me leerde is dat wanneer er ingrijpende dingen gebeuren, we geneigd zijn meer te gaan doen van wat we altijd doen. Nog harder werken, dingen uitzoeken, aan nog meer verwachtingen proberen te voldoen etc, voor iedereen anders. Maar het maakt allemaal niet uit want net als tijd is controle een illusie en zijn er twee dingen voor mij die je kan doen: kiezen hoe je je tijd besteed (je efforts) en je attitude op dingen (je houding).

Dus ik besloot (zoveel mogelijk als lukte) te dansen in de regen met de mensen met wie ik dat wilde, zoveel als ik maar kon en te leren leven in het moment.

Tijd en controle helemaal ontrafelen zijn me nog niet helemaal gelukt hoor (gelukkig maar, boeiende dingen!) maar beter dan ooit te voren. En, ik leerde nog iets heel belangrijks:

Je bent sterker dan je denkt

‘You are a warrior’ – dit zeiden verschillende mensen tegen mij dit jaar (onbekenden en bekenden). 2019 was niet alleen het jaar waarin ik fysiek wat sterker ben geworden (gestart met crossfit, hoewel het doel van op handen lopen nog wat verder weg is ;-)) maar ook mentaal.

Dat je sterker bent dan je denkt zag ik zelf vooral in op momenten dat ondanks alle onzekerheid, angst en zorgen het mij (en mijn directe omgeving) niet heeft gestopt om dingen te blijven ondernemen, te reizen, te blijven sporten, te werken, te eten etc. Het is weer zoals ik al eerder schreef: de tijd staat even stil, de wereld staat even stil maar het leven gaat door dus jij ook.

Het leven is nu en alle dingen van verleden of zorgen over toekomst zijn helemaal niet relevant.

Zelfcompassie

Maar zoals met de meeste dingen is ‘leven in het nu’ makkelijker gezegd dan gedaan. Het eerste half jaar ging me dat heel goed af: zorgen voor familie, chemo’s, leven van dag tot dag tot er in het tweede half jaar weer perspectief kwam en ruimte voor mezelf. Hoe dat voelde schreef ik al eerder over en nog steeds voelt het soms zo. Wel heb ik door lezen en praten met anderen ontdekt: zelfcompassie is heilig! Daarom schrijf ik deze reflectie vanuit Dublin, van drukte naar me-time: tijd om weer alleen op reis te zijn, te ontdekken, op te laden, zelfvertrouwen een boost te geven (dat doet solo reizen echt!).

Een van de grote lessen dit jaar voor mij en eentje die wellicht voor jou ook handig kan zijn: ik heb van nature de neiging om eerst voor anderen te zorgen, dan pas voor mezelf. Op zich prima, maar aangeven op z’n tijd wat er nodig is voor mijzelf is cruciaal voor je eigen batterij (oh man wat vind ik dat lastig, ligt dat aan mij of herkenbaar? ;-)). Dat is nog een reden van inplannen van in mijn geval ‘Inge-tijd’: ruimte om na te gaan hoe het met mij is en wat ik wil! Kan het iedereen aanraden. En nu schrijvend vanuit deze toffe stad voel ik me gelukkig en boven alles:

Dankbaar!

Dankbaarheid, er wordt veel over geschreven en geadviseerd om te beoefenen, dit jaar drong het ook bij mij door. Intense dankbaarheid voor van alles: feit dat ik me gewoon kan bewegen, dat ik een leuke baan heb waar ik elke dag met plezier heen ga, dat ik waardevolle, liefdevolle mensen om mij heen heb weten te verzamelen, dat we dit jaar met de modern family zoveel mooie momenten mochten beleven, de chemo’s van mijn moeder die echt tot kwaliteit hebben geleid etc etc. De lijst is oneindig voor alleen al dit jaar!

Tip van flip: maak ook zo’n lijst voor jezelf, het doet je glimlachen 🙂

Een onverwacht jaar dus, vanuit het oogpunt dat het anders was dan ik eind 2018 had bedacht en mezelf had voorgenomen, maar ik ben gelukkig en dankbaarder dan ooit. Daarmee sluit ik dit jaar af. Ik hoop dat jij hem ook in dankbaarheid afsluit, ondanks tegenslagen die ongetwijfeld ook bij jou zijn geweest. Ik wens je voor 2020 zo min mogelijk verwachtingen en boven alles gezondheid.

Moge mijn lessen van 2019 je inspiratie bieden. Ik blijf in ieder geval focussen op groei, dankbaarheid en zelfcompassie. Wat er voor deze blog in het volgende decennium op de planning staat: ik weet het nog niet. Wie weet komen er nog meer blogs over tijd, zoektocht naar geluk, ambities of wat anders (dat gevoel heb ik eigenlijk, maar kan nog niet helemaal bedenken hoe precies, we gaan zien wat 2020 daarin gaat brengen :-))!

“Climb the mountain not to plant your flag, but to embrace the challenge, enjoy the air and behold the view. Climb it so you can see the world, not so the world can see you.” – David McCullough Jr.