“Sitting on the dock of the bay
Watching the tide roll away…”

Als zogenaamde YUP, a.k.a. forens samen met vele anderen reis ik wat af. Forenzen (‘het proces van heen en weer pendelen tussen woon- en werkgemeente’) is aan de orde van de dag: files op de snelwegen, bomvolle treinen en zelfs fietspaden die druk bezet zijn. Meer dan de helft van de Nederlanders is forens, ongeveer 56%. Dit percentage is al sinds 2006 min of meer gelijk. Met name in grote steden zijn er relatief veel forenzen. Na een jaar ‘trein-forens’ te zijn is het uitermate interessant, irritant en ook weer hilarisch wat je allemaal meemaakt op de trajecten in Nederland.

Wat zijn nu pro’s en con’s van dit forensisme?

Er wordt veel gesproken over de vertragingen met de NS. Voordat ik elke dag met de NS te maken had vond ik het altijd behoorlijk kritisch van iedereen, altijd maar klagen. Maar wanneer je lange werkdagen maakt, en er dan in de ochtend of avond ook nog eens achter komt dat een trein niet rijdt, wordt het moeilijk om daar vrolijk onder te blijven.

Mensen
Wat mij echt elke dag boeit als forens zijn alle mensen die je ziet. Jongeren en Yuppen lopen 90% van de tijd op hun mobiele telefoon te kijken, hebben oortjes in of zijn aan het werk/studeren. De wat oudere garde is ook vaak aan het werk, of kijkt uit het raam, of valt in de categorie ‘dagjes mensen die nooit met de trein gaan en hun ogen uitkijken’. Wat forenzen in elke leeftijdscategorie doen zijn lezen, slapen en koffie drinken. In mijn eerste maanden als forens ging ik zelf vaak bellen in de trein: twee vliegen in één klap dacht ik dan. Maar naarmate je hier meer ‘ervaren’ in wordt, werd mij duidelijk hoe irritant mensen zijn die hun dag, levensverhaal, roddel, gedachte, ervaring etc. delen met degene aan de andere kant van de telefoon. Ze delen namelijk niet alleen met diegene hun ei, maar met de hele trein coupé. Afgeleerd dus. En wat dacht je van wildvreemden die naast je komen zitten en denken dat je behoefte hebt aan een gesprek? Soms heb ik het gevoel dat ik een magneet ben voor dit soort mensen, en gewoon bot je oortjes in doen helpt niet altijd weet ik uit ervaring. Wat valt nog meer op aan mensen, hier kan een boek over geschreven worden: iedereen heeft haast op het station en in de metro! Wat dat betreft zou iedereen meer mindful moeten gaan leven (of mensen die dit echt niet kunnen mogen geen forens worden). Wat is er nou het ergste wat er kan gebeuren als je een trein mist?

Sporten?
Wanneer mensen niet kunnen bewegen worden ze daar niet gelukkig van. Er komt onrust in je lijf en hoofd die eruit moet. Maar, waar haal je de tijd vandaan om je energie kwijt te kunnen in sporten? Fietsen is een optie, behalve dan dat ik daar 3.5 uur over zou doen. Forenzen zijn dus meestal ongezonder dan mensen die dichter bij hun werk wonen. DUH! Koken schiet er ook nog wel eens bij in logischerwijs met alle vertragingen en dan is de verleiding tot een patatje OORLOG of heerlijke Starbucks groot. De oplossing om meer te sporten: meedoen met de nieuwe trend uit Engeland: de ren-forens. De afstand naar je werk moet dan wel te doen zijn en een douche bij je werkgever is ook prio.

Innerlijke ervaring
Naast het feit dat je treintrajecten kan dromen, is de staat van een forens bijzonder. Veel mensen sluiten zich in de trein af van de buitenwereld en creëren zo op hun treinstoel een eigen domein.Dit zie je ook terug aan de hoeveelheid ‘oortjes’, kranten / boeken en het individualistische gedrag in de trein. De meeste mensen zijn forens omdat ze graag in het ‘groen’ willen wonen, maar in de stad werken. Althans, dat is wat er geschreven wordt. Toch denk ik dat veel mensen ook forens zijn van stad naar stad. Omdat ze ofwel een toffe baan hebben, of geen andere baan kunnen krijgen, graag ergens anders willen werken dan in eigen omgeving, andere verwachtingen hadden, willen blijven wonen waar ze nu wonen etc. Het is lastig om ‘innerlijke’ drijfveren te ontdekken om forens te zijn. Hoe het ook zij: helemaal voorkomen om forens te zijn is geen optie en daarom beter er zo goed mogelijk mee om te gaan.

Wat is dan de truc?
De grote truc van het treinreizen lijkt het loslaten. Het loslaten van controle. Controle ligt namelijk bij de NS en andere elementen. Accepteren van soms langere wachttijden, accepteren van drukke treinen in de spits en accepteren van de tijd die het kost. Om rustiger te worden op de hectische spoorwegen lijkt het daarom goed om de tijd die je in de trein zit te waarderen: even lekker ‘alleen’ en niksen bijvoorbeeld. Of juist nog even werk afmaken, klusjes doen zodat je daarna thuis ECHT kan chillen. Naast loslaten is het een kunst om te genieten van de kleine dingen: iemand die je even voor laat gaan, een anoniem briefje op het tafeltje in de trein vinden van anoniempje die je een goede dag wenst of wanneer iemand de NRC Next voor je laat liggen.

Loslaten en de kleine dingen waarderen dus, een truc die voor heel veel dingen des levens geldt. Ik ga morgen weer met frisse moed deze truc proberen toe te passen, met een oortje, boek en telefoon in de hand.. hooguit enigszins op mijn hoede voor storingen.

“…I’m just sitting on the dock of the bay
Wasting time”