Shocking: mijn oom vroeg mij afgelopen weekend of het wel goed met me ging. “Want,” zei hij, “ik heb je de hele middag nog niet met je telefoon bezig gezien.” Ai. Duidelijke taal. Feit was dat er iets mis was gegaan met een software update en mijn trouwe vriend het even begeven had. Eerlijk is eerlijk (na 2 dagen afkickverschijnselen en 2 dagen voordat ik hem weer aan de praat had): het was lekker rustig en bood het me kans in de trein meer om me heen te kijken en me tijdens gesprekken weer echt op het gesprek te focussen.

Mobiele telefoons, sociale netwerken.. er zijn al veel wetenschappelijke onderzoeken over verschenen en door redelijk wat dagelijks gebruik kan je er niet om heen: de smartphone heeft een grote invloed op ons leven. Denk bijvoorbeeld aan het recente voorbeeld van de nieuwe Paus:

Homo Smartphonus

Zelfde plek, zelfde gebeurtenis, maar een ander tijdperk. Bizar om te zien hoeveel er in 8 jaar tijd veranderd is in dit opzicht, en hoe anno 2013 er een ware ‘Homo Smartphonus’ ontstaan is. Op Molblog verscheen een artikel over deze Smartphonus waarin gesteld wordt dat er sprake is van een aandachts crisis. We worden ontzettend blootgesteld aan informatie: social media leveren dagelijks informatie en ideeën aan. Voor mij persoonlijk is deze stroom aan informatie niet bij te houden: het aantal berichten wat ongelezen en ongeopend blijft wordt steeds groter. Zoals het artikel goed verwoordt: “ Zodra het onder de horizon van de timeline is gestroomd, is een idee, een tweet, een post, een meme al zo goed als dood. Geen aandacht, geen leven.” De Homo Smartphonus is de evaluatie van de mens die haar verwerkingscapaciteit probeert te vergroten door kromgebogen naar het schermpje te turen, overal ter wereld, op elk tijdstip van de dag. Maar door blijvende stijging van ideeën, komen sommigen niet meer in het aandachtsveld en dus niet meer tot hun recht. Conclusie van dit artikel is dat het voor marketeers meer dan ooit van groot belang is om te focussen op kwaliteit van boodschappen.

Deze kwaliteit van boodschappen zie je in de reclamewereld soms terug en soms niet. Een medium bij uitstek waar je gekleurde boodschappen tegenkomt is Facebook. Dit medium heeft een grote invloed op onze levens en zorgt soms voor zoveel onrust in het hoofd van mensen dat ook in de must-read ‘The Defining Decade: Why your Twenties matter and how to make the most of them now’ (door Meg Jay) hier aandacht aan wordt besteed. In dit boek wordt ingegaan op het leven van de ‘twentysomething’. Het gaat over mensen die net afgestudeerd zijn / een paar jaar aan het werk en het soms lastig vinden (net als ik) koers te bepalen. Hoe weet je nou of de juiste weg bewandeld? Laat je geen kansen liggen? Hoe de verleiding te weerstaan beslissingen uit te stellen en een pad te kiezen zonder het idee te hebben de ‘verkeerde’ richting op te gaan?

Work, love, the brain and the body

“Life can only be understood backward, but it must be lived forward.” (Soren Kierkegaard, filosoof)

De belangrijkste boodschap van het boek is dat je als twentysomething niet altijd je beslissingen uit moet stellen, “Don’t be defined by what you didn’t know or didn’t do”. Het zogenaamde identital capital opbouwen in plaats van te blijven hangen in een identiteitscrisis. Idee achter dit boek is dat onze generatie opgevoed is door de babyboomers waardoor veel van ons alle vrijheid kregen die we ons zouden kunnen indenken. Alles is mogelijk en hierdoor begint het ‘werkende leven’ voor veel twentysomethings nog niet in de 20. Een tweede Master doen, jezelf ontdekken tijdens wereldreizen etc, maar er vervolgens achter komen dat dit alles niet meteen helpt om een ‘sense of direction’ te vinden. Het is volgens mij niet zo dat onze ouders wel meteen wisten welke koers te varen, maar de verschillen met toen zijn er wel:

• Er zijn nu veel meer keuzes (teveel),
• Er is internet (social media),
• En de ‘deadline’ om op te groeien ligt later.

Een hoofdstuk in het boek getiteld: ‘My life should look better on Facebook’ is heel typerend voor onze generatie. Het verhaal van een meisje in haar twenties wordt geschetst en zij vraagt zich af wat er met haar aan de hand is: iedereen op haar Facebook heeft de mooiste verhalen, de beste banen en de leukste vrienden: ze voelt zich soms hopeloos verloren – wat doet ze fout en wat mist ze allemaal?

FOMO
Op Facebook maakt het niet uit of iemand iets op zijn of haar wall post, een reactie geeft of een foto plaatst: de engagement van jonge mensen met Facebook komt voort vanuit het verlangen om in contact en betrokken te blijven met het leven van vrienden (dichtbij, ver weg, mensen die net in onze levens zijn gekomen of mensen die we nooit meer spreken).  Dit vertaalt zich in het zogenaamde FOMO: Fear Of Missing Out, niet voor niets uitgevonden voor onze generatie.

We willen niets missen en overal bij betrokken zijn!

Constant staan we in contact met vrienden, familie, collega’s, kennissen etc. op zoek naar waar we het leukste feest kunnen beleven. Op deze manier zijn we vaak bezig met wat anderen op andere feesten aan het doen zijn, in plaats van met wat er te beleven valt op ons eigen feest. Een paradox: we zijn bezig met onze eigen virtuele wereld (asociaal), maar in die wereld zijn we weer vaak sociaal bezig. Het advies wat in het artikel over de Homo Smartphonus gegeven wordt geldt volgens mij niet alleen voor marketeers maar voor iedereen: focus meer op de kwaliteit van boodschappen.

Het boek wat ik eerder aanhaalde van Meg Jay is een aanrader om te lezen. De manier waarop logica, data en ervaringen van twentysomethings in het boek elkaar afwisselen leidt zeker tot stof tot nadenken. Het is een heel goede reminder voor jezelf: nu is de tijd om in je eigen ontwikkeling te investeren. Het is niet nodig al zeker te weten welk pad de beste is om te bewandelen, als je maar een stap zet op de weg, aanpassen kan gedurende de rit!

“Take the time to explore and *also* have the nerve to make commitments along the way.”