“Keep your heels, head and standards high!”

Vorige week de trein naar mijn kamertje in Enschede gepakt, voor het eerst dit keer zonder vrij reizen, wat inhield: 20 euro dokken! Verder is het sinds 30 maart afgelopen met het gebruik kunnen maken van de geldboom genaamd DUO-groep, afgelopen met hele dagen in trainingsbroek slijten als ik geen zin had om naar college te gaan, afgelopen met uitslapen wanneer ik daar zin in heb en afgelopen met alcoholische versnaperingen in de ochtend; simpelweg omdat ik nu ‘officieel’ een burger ben en dit soort uitspattingen daar eigenlijk niet meer bij schijnen te horen.. toch?

Om verkeerde interpretaties te voorkomen: het is een geweldig gevoel om afgestudeerd te zijn! Na zo lang naar iets toegewerkt te hebben is het echt een opluchting als dat klaar is en dat het diploma op zak is. Maar het is ook wel erg raar, tot nu toe had je leven altijd een soort van vastgesteld ‘doel’. Je zit op de basisschool, dan de middelbare school en dan doe je nog een vervolgopleiding. Maar daarna? Daarna werken, trouwen, een huis kopen, een boompje, beestje… en ik durf het bijna niet te typen, maar kinderen?!

Van dit alles gaan niet alleen bij mij alle alarmbellen rinkelen maar ook bij mijn vrienden en kennissen. Het ‘ideaalbeeld’ is zo verpletterend op een of andere manier. Ik heb ook wel vrienden die dit juist prettig vinden, die de rust hebben om te gaan solliciteren voor een baan, een huisje zoeken etc.. Helaas behoor ik niet tot deze ‘categorie’, maar voel ik me meer de onrust zelve. De 24-jarige zangeres Emeli Sandé heeft het zo mooi verwoord: “ I’m from a generation undecided / I’m restless and I can’t help changing lanes”. Typisch voor haar leeftijdsgenoten zegt ze: “Die rusteloosheid tekent mijn generatie. De wereld is zo klein. We kunnen overal razendsnel naartoe reizen. Alles is beschikbaar. Wil je naar muziek luisteren? Geen probleem: je surft gauw gauw van de ene song naar de andere, van de ene website naar de andere. Er zijn te veel opties. De kunst is om je om één ding zo nauwkeurig mogelijk te bekommeren. Niet makkelijk in een wereld waar alles voortdurend in verandering is. Alle stabiliteit is weg.”

Herkenbaar dit verhaal?

Iets wat hier wel op inhaakt gaat over een grapje dat wij vaak maken: denk aan spelregel #14: spreid je kansen! Nu las ik laatst ineens op een mega groot billboard in Enschede over spelregel #1: vergroot je kansen. Die is toch eigenlijk veel beter? Je kunt je kansen beter vergroten dan spreiden, maar door alle mogelijkheden die wij denken te hebben, is het vaak verleidelijker om je kansen te gaan spreiden, zodat je zeker weet dat alle opties open blijven.

Kansen vergroten gaat dan ook meer in op de vraag, “wat wil je dan?”. Een vraag die mij veel gesteld is de afgelopen tijd: wat ga je doen, waar ga je solliciteren, in welke branche? Lastig hoor, communicatie is zo’n breed gebied, het is overal en ik vind veel aspecten leuk. “Het is een kwestie van onderbuikgevoel wat je belangrijk vindt”.. dit geldt voor alles, maar zeker toch ook in je eerste stappen als ‘goed burger’ lijkt mij?

Onderbuikgevoel dus. Deze zegt mij nu heel sterk dat er nog zoveel meer is in deze wereld om te ontdekken en te ervaren. Vorige week toch wel een paniekerig moment gehad: is het wel zo verstandig om nu naar het buitenland te willen? Na een paar dagen surfen, brainstormen en praten heb ik besloten mijn kansen te vergroten en heel hard op zoek te gaan naar een project in het buitenland. Een paar maanden iets goeds doen voor de wereld, een paar maanden er tussen uit en ik denk dat mijn rusteloosheid dan weer enigszins bevredigd is. Het kan ook nog maar zo veranderen hoor, gave baan en eigen plekje (ergens in Nederland om te beginnen) lijken me ook wel weer heel relaxed.. Het blijkt wel weer:

“I’m restless and I can’t help changing lanes”