Op het moment voel ik me meer een sluierstaartvis dan een goudvis.. Een paar weken geleden heb ik de verwachting geschept om elke week een blog te plaatsen, maar hier heb toch wel keihard in gefaald. Verwachtingen zijn ontzettend frustrerend, zeker als je ze zelf stelt en dit niet waar kan maken. Mijn excuses aan iedereen die dit boeiend vindt! Ik zal niet weer een soortgelijke verwachting gaan scheppen, mocht ik deze weer niet na kunnen komen wordt het alleen maar erger natuurlijk.

Wat zou het toch fijn zijn als we gewoon konden leven zonder verwachtingen te hebben van onszelf, van de mensen om ons heen en de rest van de wereld. Het leven zou er een stuk makkelijker op worden. Geen druk meer om dingen af te krijgen (lees: afstudeeropdracht), geen irritaties als mensen anders reageren dan je zou hopen, niet teveel na hoeven te denken over wat andermans verwachtingen zouden kunnen zijn etc etc. On the other side, dit is makkelijker gezegd dan gedaan. En dat is nou ook zoiets: de meeste dingen zijn makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn afstuderen afhebben in september was de planning, makkelijker gezegd dan gedaan. Lang leven het vrijgezellenleven, makkelijker gezegd dan gedaan. Nadenken over een baan straks, makkelijker gezegd dan gedaan. Elke week een blog posten, makkelijker gezegd dan gedaan..

Feeling like a sluierstaartvis dus, zo’n bewegende vis die komt en gaat en niet zo goed weet waar die nou heen moet. Wat een hectische weken waren het toch: afstuderen, vragenlijstjes, leuke dingen, minder leuke dingen. Eigenlijk gaat het ook veel om keuzes maken in het leven, of veel: CONSTANT! Wat doe ik vandaag aan? (een baan met uniform o.i.d. is zo gek nog niet) Wat ga ik vandaag eten? (Allerhande biedt uitkomst!) Vroeg naar bed/laat naar bed? Uitslapen of niet? Hardlopen of niet? Schoonmaken of niet?.. Ja het zijn niet allemaal heel lastige keuzes, het schoonmaken is natuurlijk niet van belang (zoals mijn vriendinnetje M.T.M. altijd zegt: “Schoon of vies, maakt toch niet uit, wordt toch weer vies.”) Maar sommige keuzes zijn wel wat lastiger: waar ga ik straks werken? Waar ga ik straks wonen? Ga ik een auto kopen of nog niet? Het zijn ook geen vragen waar je altijd meteen een antwoord op nodig hebt, maar toch: KEUZES..

Als ik voor een lastige beslissing sta moet ik ook altijd denken aan de film ‘Trainspotting’. En dan vooral aan de volgende line:

Choose life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, Choose washing machines, cars, compact disc players, and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol and dental insurance. Choose fixed- interest mortgage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisure wear and matching luggage. Choose a three piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY and wondering who you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing sprit- crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing you last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked-up brats you have spawned to replace yourself. Choose your future. Choose life… But why would I want to do a thing like that?

Af en toe is de verleiding best groot om te denken: ik wil geen keuze maken! Laat iemand anders eens kiezen.. Of is de verleiding groot om eens te PROBEREN wat makkelijker te worden over dingen die ‘horen’ (‘burgerlijke dingen’): zo erg is het toch niet om te kiezen voor een ‘starter home’ of ‘washing machines’? Of toch wel? Ik kies er zelf voor om hier ‘moeilijk’ over te doen en om een leven te kiezen wat ik echt wil leiden. Choose life dus. Dit hoeft ook niet meteen goed te gaan allemaal, laat mij nog maar even een sluierstaartvisje zijn die rondzwemt, volgens mij heel leerzaam!